Sudan Günlükleri

  Sona Doğru; Beni takip eden insanların hatıra ve gözlemlerimi okumayı beklediğini çok iyi biliyor olsam da artık yapılan onca tasvir ve gözleminde neredeyse sonuna geldik diyebilirim. Bir yerden sonra bir hastane veya bir şehir bile dört duvar olup sizi yutmaya çalışıyor ki, işte o zaman insanın kulağında Nazan Öncel şarkısı ‘Gidelim Buralardan Dayanamıyorum!’ çalmaya başlıyor. Sanırım son iki aydır benim başıma gelen yazamama durumu ve melankolinin sebebi bu oldu. İnsanlığın doğuşundan günümüze kadar çağlar boyu göçebe yaşayan ve ancak on bin yıldır yerleşik yaşamaya çalışan bir topluluğun üyesi olsam da sanırım ben bu yerleşik hayat fikrindense, sırtında çantası gezen ve rüzgârın esintisi ile başka bir limanları ziyaret eden tayfalardan olmayı, yeni yerler arama ve bulma heyecanıyla maceraperest rolü oynamayı daha çok seviyorum. Yolculuklar aslında bizi yaşadığımız yere bağımlı hale getiren eşyalardan kurtulmamızı sağlamının yanında, içimizdeki ruhsal fazlalıklardan da uzaklaşm

Güzel ve tatlı bir bayram gününden, kuş seslerinin eşliğinde sıcak bir Afrika gününde kamelyada oturup sizleri selamlıyorum. Bloğumu takip edenler ve benim için uzun bir ara olduğunun farkındayım ancak gerek hastanede işlerin yoğunluğu, gerekse sizlere daha güzel bir yazı oluşturma fikri ile yeni izlenimler edinme ve bu gözlemlerin bolca resimlerle süslenebilmesi için bu süre gerekli oldu. Bu yazımda size özellikle geçtiğimiz Ramazan ayında buradaki fakir insanlara maddi yardımlarını ulaştıran hayırsever kişilerin ki bu kişilerin bence kalbindeki insan sevgisinin dil, din, ırk ve kilometreler tanımayıp buralara kadar uzanmakta olduğunu göreceğiz. Baştan beri aslında sizlere burada yokluk ve yoksulluk manzaraları sunduğum olmuştu ama bu sefer bu insanların ev olarak tanımlanmayacak yerlerinde nasıl yaşadıklarını, nasıl bir hayat sürdüklerini yakından görme ve bunları hayal etme imkânımız olacak.  Bizim öncelikle Türkiye’den gelen yardımlarımızı almamızdaki kilit taşı vazifesi gören